Rozdział trzeci - tylko przyjaciółmi

...Brakowało mi Ciebie. Szukałem przyjaciół, bo ty byłeś za daleko. Gdzie miałem twój numer telefonu? Gdzieś przepadł razem ze wspomnieniami. Szukając kogoś kto mi pomoże znalazłem ideał... Nawet dwa ideały...

Nad ranem tak jak zasnąłem tak teraz zobaczyłem Louisa. Jeszcze się nie obudził, a wyglądał na tak samo wyczerpanego, a może nawet jeszcze gorzej. Gdyby nie to że po pokoju roznosiło się głośne „pik pik pik” a w uszach dudnił mi rytm wybijany przez jego serce pomyślałbym, że jest martwy. Chciałem tam z nim zostać, ale lekarze mi na to nie pozwolili. Czy oni naprawdę nie rozumieją, że ja wiem lepiej czego on potrzebuje? Może to oni zajmują się medycyną, ale to mi Louis powiedział co tak naprawdę poprawi jego stan – wystarczy, że tu będę, bo on tego właśnie chciał. Bałem się, że kiedy nie zobaczy mnie obok wystraszy się lub stwierdzi, że znowu go opuściłem, a przecież nie mogłem. Musiałem spełnić obietnicę.

Tak jak kazał mi personel szpitalny opuściłem pokój w którym leżał wijący się z bólu Louis. Nie zamierzałem jednak odchodzić. Opcja, że miałem go opuścić nie wchodziła w grę, a myśl o powrocie do akademika przerażała mnie z każdą narastającą minutą jaką spędziłem na korytarzu siedząc na jednym z krzeseł przy drzwiach sali.

Próbując zapomnieć o wszystkich złych rzeczach i o tym, że Lou pewnie już myśli, że odszedłem wyłowiłem telefon z kieszeni i zacząłem bezmyślnie sprawdzać zawartość skrzynki pocztowej choć wiedziałem, że nikogo specjalnie nie obchodziło co teraz robię i nie będzie zawracał mi dupy SMS-ami, a przydałoby się. Chociaż jeden znak... Nie? Za dużo oczekuję?

Napisałem do kilku osób. Miałem nadzieję, że ktokolwiek odpiszę, ale nie wielką nadzieję. Nerwowo przekręcałem telefon w dłoniach czekając na jeden dzwonek, na jedną wiadomość – znak, że jednak nie zostałem sam. W końcu komórka zadrżała i wydał się z niej cichy dźwięk. Od razu z szerokim uśmiechem otworzyłem wiadomość i wyświetliła się treść: „Gratulacje! Wygrałeś! Żeby dowiedzieć się jaka jest nagroda odpisz na podany numer.”

• Czy nagrodą jest nowy przyjaciel? - ze złością wsunąłem telefon do kieszeni.

Nagle dostrzegłem czyjąś obecność. Kątem oka spojrzałem kto to taki. Na krześle obok siedziała niebieskooka dziewczyna wpatrująca się ślepo w drzwi od jednej z sal operacyjnych. Drżącymi dłońmi przeczesywała swoje miodowe włosy. Po policzkach ciekły jej łzy, a twarz była blada . Popatrzyłem na nią mniej dyskretnie, a ona zwróciła na mnie spojrzenie swoich morskich oczu – przeszklonych i sinych od płaczu.

• Co się stało? - spytałem widząc ją w takim stanie.
• Mój brat... - zaszlochała, ale nie dokończyła gdyż wybuchnęła głośnym płaczem i zgięła się w pół kładąc twarz na swoich kolanach.

Objąłem ramieniem załamaną nastolatkę i zacząłem głaskać troskliwie po plecach. Cokolwiek się wydarzyło to musiało być naprawdę okropne.

• Nie płacz. - szepnąłem. - Musisz mieć nadzieję, że wszystko będzie dobrze.

Chciałem ją jakoś pocieszyć, ale sam nie mogłem ułożyć sensownego zdania dzięki któremu choćby na chwilę zapomniałaby troskach.

• Pewnie masz rację. - otarła łzy z policzków.
• Jestem Harry. - podałem jej rękę.
• Alexis. - uścisnęła moją dłoń. - A tobie co się stało? - wskazała na gips na mojej ręce.
• Nic takiego. - odparłem. - Nie jest złamana, tylko skręcona.
• To dobrze. - na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech. - Dlatego tu jesteś?
• Niezupełnie. - spojrzałem na drzwi pokoju w którym przebywał Louis. - Czekam na kogoś.
• Aha... Czyli nie będziesz miał ochoty wyskoczyć ze mną coś zjeść?

W odpowiedzi odezwał się mój błagający o jedzenie brzuch.

• Chyba jednak nie zaszkodzi jak coś wszamię. - uśmiechnąłem się.

Alex wydawała się jakby oderwana od nieprzyjemnych myśli. Rozmawialiśmy razem w restauracji i doskonale się dogadywaliśmy. Wydawała się być naprawdę miłą i uroczą dziewczyną. Cieszyłem się, że udało mi się ją jakoś czymś zająć. Może to właśnie jej potrzebowałem, albo ona potrzebowała mnie.

• Na kogo czekałeś? - spytała dopijając resztkę kawy mrożonej ze szklanki.
• Na przyjaciela. - wspominając te słowa czułem się taki spełniony. Nazwałem go moim przyjacielem.

Alexis spuściła wzrok i zaczęła nerwowo obracać szklankę w dłoniach.

• Nie będzie smutny jak zobaczy że cie nie ma? - patrzyła na mnie w sposób jakby czuła się winna. - Trochę mi głupio.
• Nie. Na pewno nie. - dotknąłem jej ręki. - Chyba coś muszę jeść. - roześmiałem się.

Dziewczyna uśmiechnęła się. Naprawdę było mi miło, że ktoś poświęcił mi chociaż trochę czasu. Wcześniej nudziłem się, bo Louis jest w ciężkim stanie, a nie miałem pojęcia gdzie mieszkają Liam, Niall i Zayn. Tak Alex wydawała się być błogosławieństwem zesłanym dla mojej zmęczonej i znudzonej życiem duszy.

• Dziękuję, że ze mną wyszedłeś. - pogłaskała mnie po dłoniach. - Potrzebowałam towarzystwa.
• To ja dziękuję. Ja też potrzebowałem kogoś. - posłałem jej nieśmiałe spojrzenie.

Jej niebieskie oczy onieśmielały mnie. Była cholernie atrakcyjna i nie mogłem oderwać od niej wzroku. Czy ja się zakochałem? To było to samo uczucie... dobrze je znałem. Przeżyłem identyczne kiedy byłem... Obok kogo? Nikogo innego jak Louisa. To wydawało się dziwne. W końcu Alex jest ładną i miłą dziewczyną – mogłem się zakochać. Z drugiej strony Louis jest ładnym i miłym chłopakiem... no właśnie chłopakiem. W tym tkwi problem. Chore było to że chyba zacząłem coś czuć - w sensie do niego. Byłem jednak pewny, że to tylko przejściowe i nie do końca określone uczucie. Miałem nadzieję, że z dnia na dzień to minie. Będziemy tylko przyjaciółmi... Prawda?

Po tym jak zapłaciliśmy wróciliśmy do szpitala.

Stanęliśmy przy drzwiach pokoi, Alex tam gdzie leżał jej brat,a ja tam gdzie miałem zastać Louisa. Wchodząc do środka obejrzeliśmy się obdarowaliśmy się wzajemnie uśmiechami.

• Harry, wróciłeś... Tak się bałem. - jęknął Lou.

Podbiegłem do niego. Przygarnąłem go do siebie i przytuliłem z całej siły.

• Przepraszam LouLou, tak cię przepraszam. Już więcej cię nie opuszczę. Wybacz mi proszę. - błagałem go.

Chłopak cały dygotał. Co mu było? Nadal tak źle się czuł? Nie chciałem żeby cierpiał.

• Boję się. Cały czas. - wydyszał.

Pogłaskałem go po policzku.

• Czego się boisz?
• Umrę. - złapał mnie za rękę i zaczął ją ściskać z całej siły. - Umrę, Harry. Ja nie mogę zasnąć bo umrę.
• Wcale nie, nie umrzesz. - próbowałem go uspokoić.
• Nie mogłem się obudzić. Chce mi się spać. - w oczach Louisa błyszczały łzy. - A jak zasnę? Nie obudzę się.

Nie wiedziałem dlaczego się tak zachowywał. Panikował. Byłem pewny, że to wszystko przez narkozę – to uczucie senności i ten stres. Musiałem zostać z nim, żeby czuł się bezpieczny.

Louis nie mógł powstrzymać płaczu. Leżał wtulony we mnie. Nie mogłem się nawet ruszyć, bo tak mocno mnie ściskał.

• Już dobrze, wszystko w porządku. - uciszałem go głaszcząc czule po głowie.
• Nic nie jest w porządku. - jęczał.

Czułem się winny, że wyszedłem od niego, ale czy miałem jakiś wybór? Chciałem, żeby wiedział, że nic mu nie grozi, żadna śmierć, że po prostu jest bezpieczny. Nie miałem pojęcia jak mu to wbić do głowy.

Musiałem z nim zostać i dopilnować żeby w spokoju zasnął. Wiedziałem, że kiedy tego nie zrobi będzie wyczerpany co jeszcze bardziej będzie wpływać na jego stres. Nie mogłem do tego dopuścić. On musi wiedzieć, że mi na nim zależy.

Czuwałem przy nim przez całą noc. Godziny dłużyły się, a ja miałem wrażenie jakbym siedział tam przez kilka dni. Trzymałem go za drżącą rękę szepcząc co jakiś czas „Mój mały LouLou” na co on za każdym razem uśmiechał się delikatnie. Byłem głodny i spragniony, ale teraz nic nie było ważniejsze od mojego przyjaciela. On potrzebował mnie bardziej niż ja czegokolwiek. Byłem z tego powodu dumny. Nie byłem sam. On też nie był sam. Mieliśmy siebie nawzajem. Tego potrzebowałem, na to czekałem. Byłem pewny, że mój Louis zrobiłby dla mnie to samo. Kiedyś to ja będę w potrzebie, a on przyjdzie mi z pomocą.

Podśpiewywałem mu jakąś spokojną piosenkę. Chłopak z rozkoszą mrużył oczy. Ziewnął i z uśmiechem wtulił się w moją rękę. Udało się? Przez chwilę wstrzymałem oddech jakbym bał się, że choćby najmniejszym szmerem zburzę idealną ciszę którą przerywało ciche pikanie naśladujące rytm wybijany przez jego serce. Louis zamruczał pod nosem przytulił się do mnie mocniej. Zaczął głęboko oddychać pochrapując przy tym. Zasnął. Teraz moja kolej żeby powiedzieć:

- Dobranoc, LouLou. - ucałowałem go w policzek.

Mamy CZECI rozdział
Nie miałam pomysłu co napisać, ale obiecuję, że później będzie się dziać trochę więcej (taka przejściowa forma xD)

Zapraszam do komentowania i obserwowania bloga

Liczę na wasze opinię w komentach lub na Twitterze-----> @PaulaMlAmour

Dziękuję kocham was i do następnego :*