Rozdział drugi - Trochę nie ten tego :p

 … Przy kimś kogo się kocha trzeba czuwać dzień i noc nie zważając na żadne przeszkody, zwłaszcza kiedy ten ktoś najbardziej tego potrzebuje...

Nad ranem obudziły mnie głośne rozmowy. Kiedy otworzyłem oczy zobaczyłem trzech chłopaków zgromadzonych wokół łóżka Louisa – zapewne jego przyjaciele.

• Hazza! Nareszcie się obudziłeś. - uśmiechnął się Lou.
• Louis mówił nam o tobie. - roześmiał się chłopak ubrany w czerwoną baseballówkę.
• To jest Zayn, a to Niall i Liam. - LouLou wskazał kolejno na przyjaciół.
• Dobra, dobra... koniec odwiedzin. - do pokoju wszedł lekarz i machnął ręką w kierunku drzwi na znak żeby chłopcy wyszli.
• Momencik. - poprosił Liam.

Chłopak podszedł do mojego łóżka i pochylił się nade mną. Kątem oka zerknął w stronę Louisa.

• Jeżeli chodzi o Lou: Wiedz, że on jest trochę jakby... - westchnął. - Nie ten tego.

Spojrzałem na niego pytająco.

• Co masz na myśli? - uniosłem brew.
• To fajny chłopak. Myślę, że się dogadacie. Po prostu bądź dla niego miły. - uśmiechnął się.
• Będę. - odwzajemniłem uśmiech.
• Zdrowiej. - Liam poklepał mnie przyjacielsko po ramieniu.

Przyjaciele Louisa pomachali nam na pożegnanie i opuścili pomieszczenie. Louis od razu przeniósł wzrok na mnie. Wpatrywał się we mnie tymi swoimi cudnymi oczami, ale myślami chyba był gdzie indziej.

• Co się tak gapisz? - parsknąłem śmiechem.
• A nie wiem tak jakoś. - Lou wytknął język.

Dobijała mnie potworna nuda. Kompletnie nie wiedziałem co mam ze sobą zrobić. Już pamiętałem co się stało – szedłem po schodach i... chyba po prostu spadłem (xD) Ale ze mnie niezdara...

• Styles wypisany. - oznajmiła pielęgniarka.

Na te słowa Louis poderwał się.

• Co?! Dlaczego?! - krzyknął.

Kobieta podeszła do niego i położyła go z powrotem na posłaniu.

• Mama przyjechała. - odparła.

Wstałem z łóżka i podszedłem do wyjścia. Spojrzałem na Lou. Z jego twarzy przepadł uśmiech, a w oczach błyszczały łzy.

• Mogę się pożegnać?

Pielęgniarka skinęła głową. Objąłem chłopaka ramieniem. Wtulił swoją twarz w moją szyję tak, że czułem na skórze jego przerywany oddech.

• A myślałem, że nie będę sam. - szepnął drżącym głosem.
• Nie będziesz. - pogłaskałem go po włosach. - Będę cię odwiedzać. Obiecuję.
• Dziękuję... - uśmiechnął się, ale po jego policzku spłynęła łza, którą szybo otarł rękawem szpitalnej piżamy.

Kobieta popchnęła mnie lekko w stronę drzwi. Odrętwiałym krokiem wędrowałem przez szpitalny korytarz. Potwornie kręciło mi się w głowie. Wszystko przed moimi oczami wydawało się tylko gamą rozmazanych, zszarzałych plam. Pielęgniarka doprowadziła mnie do recepcji gdzie ujrzałem moją mamę. Przytuliła mnie z uśmiechem.

- Wiesz jakiego stracha mi napędziłeś?! - ujęła moją twarz w dłoniach

• Przepraszam to już się nie powtórzy. - odparłem.

W ogóle nie chciałem nigdzie iść. Chciałem być teraz z Louisem. Wciąż miałem przed oczami widok jego twarzy strutej smutkiem i płaczem. Na karku jeszcze czułem ciepło jego oddechu. Ledwie go poznałem już zdążyłem go polubić i opuścić.

Mama zaprowadziła mnie do samochodu. Odpaliła silnik i odjechaliśmy z parkingu. Wyjrzałem przez okno, żeby spojrzeć na szpital ostatni raz. On został tam sam, a ja mu obiecałem, że go nie zostawię, że będę z nim... że nie będzie sam.

Samochód stanął przed budynkiem z wzniesionym z szarej cegły. Trochę przeraził mnie jego widok.

• Ja to mieszkam? - spytałem z nadzieją, ze odpowiedź brzmi „nie”
• Od dzisiaj tak. - odparła. - To akademik.
• Co? - nie za bardzo rozumiałem.

Mama popatrzyła na mnie pytająco.

• Sam chciałeś do szkoły w Londynie. Ostrzegałam, że nie przeprowadzę się tu z tobą aż z Holmes Chapel. - machnęła ręką na znak żebym wyszedł z auta.

Odprowadziła mnie do pokoju przy którym stały walizki.

• Bądź grzeczny i uważaj na siebie. - ucałowała mnie.

Nic nie odpowiedziałem. Byłem przerażony. Chwyciłem bagaże, zapukałem do drzwi i wszedłem do pomieszczenia. Było w nim ciasno, w każdym kącie stało łóżko, a na jednym z nich siedział łysy napakowany chłopak o nie zbyt przyjaznym wyrazie twarzy.

• Hej... - wydukałem drżącym, łamiącym się głosem.

Współlokator w milczeniu zaczął lustrować mnie wzrokiem od stóp do głów.

• Zgubiłaś się dziewczynko? - jego usta wykrzywiły się w szyderczym uśmiechu.

Śmiał się ze mnie. To było widać, że bawił go mój strach. Czuł się silniejszy. Podszedł do mnie. Patrzył na mnie z wyższością.

• Nie bij mnie, proszę! - skuliłem się.

Serce waliło mi jak szalone. Bałem się że już po mnie.

• Nie zamierzam cię bić. Jesteś zbyt słitaśny. - roześmiał się z drwiną.

Położył się z powrotem na łóżko i zaczął bazgrać markerem po ścianie. Wziąłem jakieś ciuchy i wkroczyłem do łazienki. Ubrałem się w jeansy i fioletową bluzę. Gips ledwie przecisnął mi się przez rękaw. Kiedy wyszedłem spojrzenie chłopaka znowu zwróciło się na mnie. Wsadziłem telefon do kieszeni i założyłem na głowę czapkę w kształcie pyszczka pandy.

• A ty dokąd, dziewczynko? - zapytał.
• Wychodzę. - mruknąłem.
• To wiem.
• Idę kogoś odwiedzić. - to powiedziawszy wyszedłem z pokoju.

Powędrowałem przez dziedzinie akademika i wyszedłem za bramę. Chciałem iść do Louisa – przeprosić go, zapytać jak się czuje, ale nie miałem pojęcia gdzie jest szpital. Nagle dostrzegłem trzech znanych mi chłopaków – Liama, Zayna i Nialla.

• O, hej! - pomachałem do nich.
• Harry! - uśmiechnął się Zayn. - Co tu robisz? Nie w szpitalu?
• Właściwie to chciałem tam teraz iść, ale nie wiem gdzie to jest. - wzruszyłem ramionami.
• Możemy cię podwieźć, chcesz? - zaproponował Liam.
• Moglibyście? - ucieszyłem się. - Byłbym wdzięczny.

Chłopaki zawieźli mnie pod samą klinikę.

• Dzięki wielkie. - uśmiechnąłem się. - Mam u was dług wdzięczności.
• Eee tam. - Liam machnął ręką. - Przyjaciele Lou są naszymi przyjaciółmi.

Było mi bardzo miło, że Liam nazwał mnie przyjacielem Louisa.

Kiedy byłem już pod drzwiami pokoju w którym leżał Louis ostrożnie wkroczyłem do środka. Poczułem niesamowitą radość, że mogłem go znowu zobaczyć, ale zaraz mój entuzjazm zgasł kiedy dostrzegłem jego stan. Chłopak spał. Jego powieki i usta były sine, twarz przybrała blady kolor, a jej rysy wykrzywiały się w bólu. Na czole Louisa widniały wypukłe, błękitne żyły, a po skórze spływał pot.

• Lou? - szepnąłem.

Delikatnie otworzył oczy. Jego usta ułożyły się w niewyraźny, słaby uśmiech.

• Wróciłeś. - powiedział ledwie słyszalnym, ochrypniętym głosem.
• Jak mogłem nie wrócić? Obiecałem.

Podszedłem do niego bliżej. Klęknąłem przy jego łóżku. Uniosłem dłoń ku jego twarzy i zacząłem delikatnie głaskać go po policzku. Zamknął oczy. Uśmiechnął się nieśmiało i musnął palcami moją rękę.

• Jak się czujesz? - spytałem z troską.
• Nie najlepiej. - wydyszał.

Wtuliłem twarz w jego szyję. Louis otoczył mnie ramieniem i zaczął wodzić palcami po moich plecach. Przybliżył się do mnie.

• Cieszę się, że jesteś. - szepnął mi do ucha, bo najwyraźniej tylko na taki ton głosu było go na razie stać. - Nie chcę żebyś odchodził. Potrzebuję cię.

Poczułem, że jestem kimś ważnym. Jeszcze do żadnego chłopaka nie zapałałem takim... uczuciem. On był taki prawdziwy i uroczy. Niestety cierpiał, a ja chciałem mu jakoś pomóc.

• Nie wiem czy mogę tu dłużej zostać. - podniosłem się.
• Możesz. - złapał mnie za rękę. - Nie chcę być sam. Boję się... - w jego oczach momentalnie pojawiły się łzy, a jego warga niespokojnie drżała.
• Czego? - klęknąłem przy nim z powrotem. - Czego się boisz?
• Śmierci... - jęknął.

Gwałtownie go przytuliłem. Nerwowo zacząłem przeczesywać palcami jego włosy.

• Nawet o tym nie mów. - uprzedziłem go.

Wiedziałem, że mnie potrzebuje. Chciał abym był przy nim. Nie mogłem go zostawić... na pewno nie teraz.

• Zostanę. - położyłem dłoń na jego piersi. - Dla ciebie.

I choć jego twarz zdradzała ból i cierpienie uśmiechał się – szczerze. Jego głębokie oczy patrzyły czuło w moje. Położyłem głowę obok jego, wtuliłem się w jego tors.

• Mógłbym umrzeć w twoich ramionach. - pogłaskał mnie po głowie.
• Ale proszę, nie umieraj. - roześmiałem się.
• Nie umrę. - posłał mi szeroki uśmiech. - Nie w takiej chwili.

Zapadła kojąca cisza. Wszystko wokół wydawało się nie ważne. Teraz kiedy byłem tutaj z nim. Spokojny rytm wybijany przez jego serce utulił mnie do snu.

• Słodkich snów, Hazza. - usłyszałem, a na policzku poczułem dotyk jego ciepłych ust.